artykuł czytany 23849 razy

Jeszcze w pojeździe zaczepia nas współpasażer. Domyśla się, w jakim celu jedziemy. I zaprasza do manufaktury, prowadzonej przez swoją rodzinę. Na miejscu tłumaczy, że hamaki dla turystów są plecione rzadko, a jego krewni oferują prawdziwe hamaki Majów, plecione gęsto. I oferuje taki po 350 pesos (około 110 zł). Po targach udaje się kupić dwa hamaki po 250 pesos.

Całkiem przyjemne miejsce. Niestety, trudno tu coś zjeść. Knajpek wprawdzie nie brakuje, ale swoje podwoje otwierają one dopiero w godzinach wieczornych. Trzeba więc poprzestać na syceniu wzroku. O co z kolei wcale nietrudno.

Trafiamy na ruiny kamienicy, w którą długimi korzeniami wrasta drzewo. Zawsze podziwiałem u roślin wolę życia w najbardziej nieprzyjaznych warunkach. Kawałek dalej, na podwórcu, widzimy szereg uroczych, choć zdewastowanych domków.

Docieramy do monumentalnego pomnika Ojczyzny i miejskim autobusem wracamy do schroniska, gdzie - jak co wieczór - rozpoczyna się właśnie szkoła salsy. Ania tańczy, ale reszcie z nas jakoś brakuje odwagi. Poprzestajemy na obserwacji.

Następnego dnia wstajemy o 5.30 rano. Chcemy dotrzeć do Chichen Itza, indiańskiego miasta o wyjątkowej sławie. Budzimy pracownika recepcji, który zamawia dla nas dwie taksówki na dworzec. Pieszo już nie zdążymy.

Taksówkarze nas całkowicie zaskakują, bo wysadzają nas... na dwóch różnych dworcach. Z obu odjeżdżają autobusy do Chichen Itza. Nie możemy więc dogadać się SMS-owo. Oba autobusy odjeżdżają bez nas…

Na szczęście pojawiają się Czesi, których poznaliśmy w hostelu w Oaxace. Chłopaki tłumaczą, że drugi dworzec jest dokładnie... po drugiej stronie ulicy. Przy okazji Czesi, którzy w Palenque chwalili się, że jadą do Gwatemali, przyznają, że jeszcze tam nie byli. Zamierzają dopiero jechać przez Belize.

Strona:  « poprzednia  1  [2]  3  4  5  następna »