Od Atlantyku do Andów, cz. I

Geozeta nr 1

artykuł czytany 1014 razy

Wieczorem odbył się alarm przeciw pożarowy. Godzina rozpoczęcia wiadoma była od południa tak by wszyscy mogli się należycie przygotować i nikt nie był zaskoczony „pożarem”, który wybuchnie w kuchni półtorej godziny po obiedzie. Syreny alarmowe zawyły punktualnie. Marynarze leniwym krokiem dotarli na rufę, gdzie trzeci oficer sprawdził listę obecności, a później przeczytał kto czym będzie się zajmował. Następnie rozwinięto węże strażackie. Nie puszczono w nich wody z uwagi na to, że zbyt długo musiały by schnąć. Akcja zakończyła się pełnym sukcesem, ogień opanowano a pasażerom kamień spadł z serca.

7.50 Przebudzenie
8.00-śniadanie
8.45-11.00 - spacer pomiędzy dziobem a rufą
11.00-12.00 - kąpiel
12.00 - obiad
12.00-13.30 - wizyta na mostku
13.30-15.00 - szachy
15.00 - podwieczorek
15.30 - 17.00 - spacer na dziób
17.00 - 18.00 - wizyta na mostku
18.00 - drugi obiad
18.30 - 20.00 - obserwacja zachodu słońca
20.00 - 21.30 - wizyta na mostku
21.30 - kolacja
22.00 - 24.00 - obserwacja gwiazd
24.00 - sen

Wieczór. Pożegnalna impreza zorganizowana przez chiffa. Wino, rum, pląsy i to czego nie zapomnę do końca życia... Żeglarz Nocy... gdy wyszedłem na zewnątrz ujrzałem cud, żeglowaliśmy w przestrzeni bez dna. Gwiazdy były wszędzie nad i pod nami...zamarłem wpatrzony w przestrzeń bez granic, na nie skrępowanie, nieskończoność, brak początku i końca, doskonałość wszelkiego istnienia, wieczność i ... Boga. Statek kołysał się leniwie a ja długo nie mogłem zasnąć.
Tej nocy przepłynęliśmy przez wielką ławicę glonów fluoroscencyjnych.

* * *

W drodze na kontynent południowo amerykański spędziliśmy na statku 46 dni. Ponownie stanęliśmy na pokładzie po 267 dniach. To co wydarzyło się w tym czasie, to już zupełnie inna historia...

Wciąż tkwimy w Bosque Petrificado. Nic nie jeździ. Jest strasznie sennie. Trochę się kimnąłem na plecaku. Uf, ale duszno. Sylwia rysuje coś w zeszycie, Bartek przyniósł jakieś korzenie na zupę. Wyglądają całkiem smakowicie.

Pustynie można kochać albo nienawidzić. Ja na leże do tych drugich. Krajobrazy są cudowne, ale brak życia przerażający.

...jest to jedna z tych podróży, które nigdy się nie kończą. Nie pamiętam co było jej przyczyną. Jedna szybka decyzja i wszystko pozostało wspomnieniem. Cel jest trudny do określenia. Nazwałem go podobnie jak poprzednicy Wschodem. Jedynie co wiem to, że leży na krańcach ludzkiej duszy...

Strona:  « poprzednia  1  2  [3]  4  następna »