Sarajewo z tysiąca i jednej nocy
artykuł czytany
6184
razy
Podchodzi do mnie Memko. Ma 12 lat. Nie ma rodziców. Mieszka z dziadkami w częściowo zburzonym domu na południowym brzegu Miljacki. Nie chodzi do szkoły. Jemy słodkie bośniackie ciasto z fig. Dziś jest wyjątkowo zimno, a Kemir ma tylko cienką, czerwoną kurtkę. Nie wiadomo dokładnie, ile dzieci zostało sierotami i półsierotami po wojnie. Jak Memko chodzą codziennie po ulicach wypatrując turystów. "Wy turyści zawsze macie pieniądze" - mówi.
Sarajewskie kobiety
Holenderski student, który mieszka od kilku tygodni w Sarajewie mówi, że "młode dziewczyny można podzielić na dwie grupy: ortodoksyjne muzułmanki lub barbi, nie ma klasy "średniej". Część dziewczyn z chustami zakrywającymi włosy, skromnie ubrana, z pochyloną głową przechodzi przez bramę medresy. Część w obcisłych dżinsach i butach na wysokim obcasie, w pełnym makijażu bez względu na porę dnia, spaceruje po ulicach Sarajewa. Podział utrzymuje się wraz z wiekiem. Starsze kobiety również są wyraźne podzielone na dwie grupy. Religia jest niezwykle ważna. Dyktuje sposób zachowania i ubierania się.
Z zimy na słoneczne wybrzeże
Wyjeżdżam z Sarajewa. Zburzony Dom Starców czeka na nowego właściciela. I na nowych mieszkańców. Mijają godziny. Autobus jedzie krętą drogą. Mija nas zielony gazik EUFOR. Misja pokojowa UE w Bośni, która rozpoczęła się w 2004 r., po wycofaniu się wojsk NATO, nadal trwa.
Przejeżdżamy przez zburzony Mostar. Po czterech godzinach przekraczamy granicę bośniacko-chorwacką i niedługo potem jadąc wzdłuż Neretwy docieramy do Adriatyku. Droga wiedzie wzdłuż wybrzeża. Słońce jest już dość nisko nad horyzontem i wyspy rzucają cienie na wodę. W autokarze jest ciepło, gra bałkańska muzyka. Śpiewał już Haris Dźinović. Teraz Tamburaše proszą "Ne dirajte mi ravnice jer ja ću se vratiti…" [nie zabierajcie mi pola, bo ja tu wrócę]. Tuż obok, na niewielkiej łódce rybak walczy z wysoką falą. Wieje bura. Mijamy się.
Przeczytaj podobne artykuły
reklama
)
)
)
)
)
)
)
)
)