artykuł czytany 2633 razy

2. Strefa przejściowa
Zajmuje 13% terenu. Odnawiana jest tu naturalna wegetacja na drodze sukcesji naturalnej lub sztucznego nasadzania. Z biegiem czasu teren ten powinien wejść w skład strefy ochrony bioróżnorodności.

3. Strefa użytkowa
Zajmuje 6% powierzchni rezerwatu. Społeczność miejscowa tymczasowo użytkuje ten teren, ze względu na zapotrzebowanie na produkty z lasu.

4. Ogród botaniczny
Stanowi 4% terenu. Strefę ta utworzono w celu rozwijania wartości kulturowych, historycznych i biologicznych. Jest to strefa, w której promuje się edukację ekologiczną, ekoturystykę, ochronę endemitów i gatunków zagrożonych.

5. Strefa rekreacyjna
Strefę tę utworzono dla turystów. Obejmuje ona szlaki turystyczne, teren ogrodu botanicznego, bibliotekę oraz powierzchnie mieszkalną.

6. Strefa buforowa
Obejmuje tereny wokół rezerwatu stanowiąc jego strefę ochronną.

W utrzymaniu rezerwatu niezbędna jest pomoc społeczności lokalnych. Ludność z okolicznych wiosek od zawsze żyła z lasu korzystając z jego zasobów na wszystkie sposoby. Najpopularniejszym było wycinanie drzew, których drewno jest bardzo cenne, nie wspominając już o wykorzystywaniu roślin leczniczych, które również były źródłem sporych zarobków. Oprócz tego w obrębie rezerwatu jest plantacja herbaty, która kosztem lasu zwiększała swoje rozmiary. Podstawowym problemem było i jest nadal przekonywanie ludzi do konieczności zachowania lasu w obecnej postaci. Dlatego podejmuje się liczne działania, w kierunku nawiązania porozumienia ze społecznościami lokalnymi, w celu propagowania idei zachowania środowiska w jego pierwotnej postaci.

Aby zarządzać rezerwatem utworzono wieloosobową grupę, w której skład wchodzili leśnicy, osoby zajmujące się agroturystyką, rozwojem społeczności lokalnych oraz przedstawicieli tych społeczności. Reprezentanci ci byli nominowani ze społeczności lokalnych na podstawie przynależności do odpowiedniej grupy wiekowej i płci. Cała grupa przez co najmniej pięć dni szacowała bogactwa naturalne każdej wioski. Zwiększyło to wiedzę na temat przemyślanego wykorzystania i rozpoznawania zagrożeń tych zasobów. Po realizacji projektu wzrosła świadomość dotycząca problemów rezerwatu. Lokalne społeczności określiły swoją rolę i odpowiedzialność za ogólnie pojęty stan ścisłego rezerwatu a także jego obrzeży. Ustalono również metody negocjacji między zarządem rezerwatu a mieszkańcami okolicznych wiosek. 18 wiosek było w stanie określić ilość i jakość swoich zasobów naturalnych oraz rozpoznać swoje dobre i złe strony. W każdej wiosce utworzono komitety "ekologiczne". Oprócz tego każda społeczność podpisała memorandum zrozumienia między wioską a rezerwatem, wystąpiła z propozycją kosztów / zysków z udziału w zarządzaniu rezerwatem gór Usambara. Przygotowane zostały plany zarządzania zasobami naturalnymi. Przedstawiono również propozycje sposobów zaangażowania społeczności lokalnych w podejmowanie decyzji dotyczących rezerwatu i jego okolic.

Strona:  « poprzednia  1  [2]  3  następna »