artykuł czytany 11946 razy

Andaluzja nie zna więc spokoju. Kto z nią obcuje doznaje dziwnego uczucia dysharmonii. Jest to niewytłumaczalny, trudny do wytrzymania niepokój, przytłumiony nieudolnie pozorami harmonii. Niby cisza ogrodów i kościołów, niby spokój białych domów... a jednak to spokój pełen zmysłowego napięcia. Jaskrawo atakuje wszystkie zmysły, sączy do serca chaos - jest jak narkotyk, o którym się wie, że niszczy, ale bez którego nie sposób żyć.

Podchodzę do Any. Chcę jej powiedzieć cokolwiek, choć wiem, że i tak nie powiem nic. I nie mówię, ale nie wiem, czy dlatego, że nic powiedzieć się nie da, czy też dlatego, że zobaczyłam z bliska jej twarz. Starą, zniszczoną i posępną.

Strona:  « poprzednia  1  2  3  [4]