artykuł czytany 715 razy

Pogoda była bardziej zmienna niż rozkapryszona mała dziewczynka: słońce rywalizowało z gęstą mgłą, mgła z deszczem, deszcz ze sztormem, a chłód z upałem… Pewnego dnia, gdy przemierzałam kolejny kawałek hiszpańskiego lądu, cudownie ciepły wiatr okazał się dla mnie zdradziecki. Kiedy delektowałam się widokiem historycznej wioski na brzegu urwistej skarpy, chronionej wodami Atlantyku, straciłam równowagę, złapana w szpony judaszowej bryzy, pchnięta jej siłą o krok za daleko w moim poczuciu bezpieczeństwa… Na krótki moment obezwładniła mnie paniczna trwoga.

Znam człowieka noszącego w sobie piękno podobne do dostojnej i dzikiej krainy na El Hierro. Mówią o nim: impulsywny arogant, impertynent pozbawiony spójnego systemu wartości, niedojrzały karierowicz bez ogłady, egocentryk świetnie odnajdujący się w wyścigu szczurów i lekkich rozrywkach, flirciarz ceniący „efektowne zewnętrznie łupy”. Widzą w nim to, co istnieje bezsprzecznie. Ostatnio spytałam wspólnego kolegę, czy wbrew temu wszystkiemu uważa naszego znajomego za dobrego człowieka. Odpowiedział bez chwili wahania: „Tak”. „Lubisz go?” – badałam dalej. „Bardzo”. „Ja też – dodałam – choć dziś jestem na niego wściekła”. Na czym zatem polega taki fenomen?

Tajemnica tkwi w intuicyjnie wyczuwanym pięknie, które objawia się hojnie w chwilach zaufania. Wtedy wybuchowy pyskacz zadaje sobie egzystencjalne pytania, fascynuje się niestandardową muzyką i ambitną literaturą. Poszukuje i gubi się w swej życiowej podróży. Wciąż zbacza z właściwej dla siebie drogi, lecz głęboko skrywane pragnienie najwyższych wartości nie daje mu spokoju i każe zawracać na odpowiedni kurs.

Człowiek jest ujmujący w swym zagubieniu, jeśli pomimo hamletowskich rozterek podejmuje wyzwanie szukania. Droga do ukrytej skrzętnie czarownej harmonii bywa kaskaderska. Piękno nie uszanowanej wrażliwości jest obwarowane przez liczne zranienia z przeszłości, wobec których chylimy czoła. W środku drzemie - niczym gotowy do erupcji wulkan - siła w swym budującym potencjale. Na zewnątrz twardość na granicy bezwzględności.

W trudnej walce z mrokiem w sobie krzepiący pozostaje fakt, iż choć niemożliwe jest ujarzmienie żywiołów natury, można okiełznać własny cień i wpuścić światło do krainy ciemności. Piękno pozamykane na wszystkie spusty stopniowo wychodzi ze swego ukrycia. Na początku jest nieufne, tak jak bywa nieufne oswajane dzikie zwierzę. Z czasem jego blask rozświetla się coraz mocniej, a jego siła nabiera mocy zmieniania świata na lepszy.

Strona:  « poprzednia  1  [2]