Indyjski Tybet od "A" do "Z"

Geozeta nr 5

artykuł czytany 10943 razy

Tybetańska nazwa klasztoru jest popularnie używana nie tylko przez miejscową ludność ale i przez turystów. Gompy najczęściej znajdują się na wzgórzu ponad wsią. Rozciąga się z nich widok na całą okolicę.Z zewnątrz wyglądają malowniczo choć nieco ascetycznie. Zbudowane są w stylu tybetańskim, z płaskimi dachami. Na szczycie kompleksu klasztornego znajduje się pomalowana na czerwono świątynia. Zabudowania gospodarcze i cele mnichów znajdujące się poniżej przypominają strukturą pomalowany na biało plaster miodu. Wnętrze gomp kontrastuje z ich surową architekturą, Wspaniałe barwne freski, bogato zdobione posągi Buddów i postaci historycznych, jedwabne o cylindrycznym kształcie chorągwie mające pomóc w medytacji, płonące lampki to tylko niektóre z elementów jakie znajdziemy świątyni buddyjskiej. Koniecznie trzeba znaleźć się w klasztorze podczas modlitw odprawianych przez mnichów. Klasztor ożywa, mamrotanie mnichów miesza się z dźwiękami trąbek, bębenków, kołatek, które często towarzyszą modlitwom.

Ludzie tutaj są niezwykle gościnni. Wielokrotnie zapraszano nas do domów i częstowano herbatą. Herbatą częstują również mnisi w przerwach między modlitwami. Lepiej będzie jeśli nie nastawimy się na smak znanego nam aromatycznego napoju. Tybetańska herbata to pożywny wywar z gorzkich ziół z dodatkiem soli i masła jaka. Smak jest nieco zaskakujący chyba, że od razu przygotujemy się na bulion a nie na herbatę.

W dolinie tej rzeki należącej do pięciu świętych rzek wypływających z okolic góry Kailăsa w Tybecie leży większość wiosek Ladakhu. Wzdłuż Indusu biegnie też odcinek drogi dojazdowej do Ladakhu. Biura podróży z Leh oragnizują raftingi na Indusie.

Uniwersalne pozdrowienie używane przez mieszkańców Ladakhu, Zanskaru i Spiti. Wymawiane jako "Dżulej", zastępuje "Dzień dobry", "Do widzenia", "Dziękuję", "Szczęśliwej drogi" i towarzyszy mu zawsze szeroki, promienny uśmiech.

Powyżej 4000 m n.p.m. można spotkać pasterzy jaków prowadzących koczowniczy tryb życia. Nomadami są przede wszystkim mieszkańcy rejonu Rupshu.

Dawne himalajskie królestwo leżące w dolinie Indusu. "Ladakh" to inaczej "Kraina wielu przełęczy" ('la' oznacza przełęcz, 'dakh' wiele). Miasto Leh będące stolicą Ladakhu, zamieszkałe przez 22 tys. ludzi, leży na wysokości 3505 m n.p.m.. Do czasów aneksji Tybetu przez Chiny przechodził tędy ważny szlak handlowy (dawniej odnoga Jedwabnego Szlaku). Do 1974 r. był to rejon zamknięty dla turystów. Obecnie turystyka jest ważnym źródłem dochodu dla wielu ludzi.

Kilka najbardziej spektakularnych przykładów (też w porządku alfabetycznym) Alchi - najstarszy klasztor Ladakhu z wspaniałymi freskami w stylu starokaszmirskim, Dankhar - wspaniale położony na skałach ponad doliną Spiti klasztor, Gumburanjon - efektowny ząb skalny w Zanskarze, Lamayuru - pięknie położony na skalnej grzędzie w środku doliny klasztor w Ladakhu, Phuktal - przypominający plaster miodu przyklejony do pionowej skały klasztor w Zanskarze, Morari - największe jezioro w Rupshu o intensywnej turkusowej barwie. Poza tym ładnych miejsc jest tu bez liku.

Strona:  « poprzednia  1  [2]  3  4  następna »