Światów ile nie odkrytych wokół?

Geozeta nr 5

artykuł czytany 3064 razy

W czasie moich mniejszych czy większych wypraw nucę sobie słowa tej piosenki, które inspirują mnie i każą szukać wciąż nowych światów. Jak to robić dzisiaj kiedy nie ma już białych plam? Wystarczy trochę wrażliwości, odwagi, umiejętności obserwacji, a przede wszystkim poruszenia wszystkich swoich zmysłów. Najważniejszy jest wzrok. To jemu zawdzięczamy miliony zachwytów. Pozwala chłonąć świat w całej gamie barw i odcieni szarości. Widzieć głębie, przestrzenie i perspektywę. Podróże to nic innego, jak zobaczyć coś na własne oczy, by zachować obrazy, niczym pocztówki w swojej pamięci. Z roli tego zmysłu zdajemy sobie sprawę. Ale to nie wszystko.

Będąc gdzieś zostają nam wspomnienia. To nimi żyjemy i "karmimy się" aż do następnej podróży. Kodujemy je nie tylko jako pewien obraz. Gdy zamkniemy oczy nie tylko coś widzimy, ale też czujemy: zapachy w tanich barach, dzikich łąk, albo siłę wiatru czy żar słońca. Staram się odkrywać świat wszystkimi zmysłami: wzrokiem, słuchem, dotykiem, węchem, smakiem i czymś jeszcze - czymś co jest w środku, czego nie umiem sprecyzować i zlokalizować. Może dlatego jako środek lokomocji wybrałam rower. Daje mi możliwość pełnego i "ciągłego" poznania: kraju, regionu, miasta. Otrzymuję pełny obraz lub gobelin złożony z tysięcy nitek i splotów począwszy od ludzi i ich codzienności, mentalności i kultury, poprzez tajemnice przyrody np. strefowość roślin, zmienność pogody, płoszenie zwierząt. A przede wszystkim mogę poczuć "we własnych nogach" odległości i deniwelacje wszelkich form terenu po drodze.

To niepowtarzalne uczucie, gdy jedziesz pod górę o nachyleniu 7-10 stopni, powolutku, raz-dwa, raz-dwa, przez kilka godzin. Patrzysz na licznik jak uciekają kilometry: 1, 10, 100. Później oglądasz mapę, wykreślasz trasę i prawie każdy milimetr na niej to kawałek twojego życia, wspomnienia, pewien obraz. Tu duża kałuża, dziura w asfalcie, ławeczka gdzie zjadło się pyszny obiad, suche drzewo, na którym siedział dostojny kruk, a myślałam, że to co najmniej jastrząb, plaża, gdzie zgłodniałe kaczki wydziobały nam nogi... Wszystko nabiera innego wymiaru, inaczej niż mijane szybko obrazy, widoki z okna pociągu czy samochodu. Do tego dochodzi głód, zmęczenie, a czasami zimno. Po przejechaniu dłuższej trasy czuję, że każda górka, kilometr wbudowany jest w moje mięśnie, stanowi komórkę. Całkiem inaczej organizm funkcjonuje podczas dłuższych wypraw rowerowych, gdy spalasz około 5000 kcal (normalnie 2000 kcal).

Odkryjcie światy, które ja odkryłam, choć trudno mi będzie zamknąć w słowach to, co przeżyłam. Tego lata wybrałam się do mojej krainy marzeń - Krainy Trolli, czyli do Norwegii. Wyruszyliśmy we dwoje, w drugiej połowie sierpnia. Wypłynęliśmy z Gdańska promem do Nynäshamn, małego miasteczka, oddalonego 50 km od Sztokholmu. Przed nami do miejsca docelowego, czyli Parku Narodowego Jotunheimen było około 900 km, a w dwie strony 1700-1900 km. Przejechaliśmy od momentu stanięcia na obcej ziemi do jej opuszczenia dokładnie 1698 km, plus z poruszaniem się po Polsce około 1850 km. Trasę tę pokonaliśmy dość szybkim tempem, bo w ciągu 15 dni samej jazdy. Były dni, kiedy przejeżdżaliśmy 50 km, ale też takie, kiedy 138 km.

Główną sprawczynią takiego tempa była pogoda. Gdy w Polsce panowały upały 30 stopniowe, tam przychodziły i odchodziły deszczowe niże. Samo pedałowanie nie wymaga wiele wytrzymałości. To właśnie otoczka, warunki sprawdzają Twoją siłę woli. I nie tyle mięśnie są ważne, co Twoja psychika. Gdy przez cały dzień lub kilka dni równo pada, to z przyjemnej wycieczki robi się całkiem miła szkoła przetrwania.

Gdy dojechaliśmy w góry, temperatura spadała nad ranem do 2-3 stopni, a czasem poniżej zera. Któregoś dnia w butelkach znaleźliśmy lód. Na szczęście wychodziło słońce, które dodawało mi sił do pedałowania. Pamiętam dzień, w którym dojeżdżaliśmy do Parku Narodowego Jotunheimen. Rano zaczęliśmy ostrym zjazdem (800-250 m n.p.m.) przez 20 km z szybkością 40-70 km/h. Padał zmrożony deszcz. Gdy zjechaliśmy, byliśmy przemoknięci i zmarznięci. W czasie jazdy na rowerze najszybciej marzną ręce i stopy. My ich nie czuliśmy. Teraz czekał nas 70 kilometrowy wjazd na przełęcz 1410 m n.p.m., czyli deniwelacja około 1100 m. Tym razem nawet ucieszyliśmy się z tego, ponieważ moglibyśmy się ogrzać. Powoli zaczęliśmy podjeżdżać. Cały czas na górskim biegu, czyli na 1:1. Raz-dwa, raz-dwa, kilometr po kilometrze. Ale z każdym metrem w górę, słońca było coraz więcej. Najpierw dostrzegliśmy nieśmiałe, błękitne przebłyski, gdzieś w dali pomiędzy chmurami przestrzelały pojedyncze promienie. Dopiero wtedy docenia się Słońce: źródło ciepła i energii. Za chmur zaczęły wyłaniać się stopniowo góry. Początkowo najmniejszy widok został obfotografowany. Chłonęłam je jak małe, głodne dziecko objadające się czekoladkami. Z jednej strony delektowałam się każdym kęsem, z drugiej jakże chciałam więcej. Takich chwil się nie zapomina i dla nich się żyje.

Strona:  [1]  2  następna »