W stronę pustyni... czyli zapiski z wyprawy do Maroka

Geozeta nr 7

artykuł czytany 8679 razy

Nie możemy się napatrzeć na egzotyczne zwierzęta, które jako jedyne potrafią przetrwać suszę, burzę piaskową, iść niestrudzenie wiele kilometrów bez odpoczynku i na dodatek przywiązują się do swoich właścicieli niczym psy. Na początku przerażają nas swoim głośnym bulgotaniem kiedy nie chcą posłusznie wstać... Dwóch przewodników uspokaja je i ruszamy bez żadnych problemów.

Na głowach mamy zawinięte specjalne turbany chroniące przed silnym słońcem, piaskiem, wiatrem i które sprawiają, że czujemy się jak prawdziwi wędrowcy pustynni, nomadowie. Dziwnie siedzi się na wielbłądzie stawiającym do przodu dwie prawe nogi na raz, a potem lewe. Charakterystyczne kołysanie umilane pluskiem wody w butelkach sprawia ,że czujemy się jak na statku w czasie sztormu. Po niespełna godzinie woda w plastikowej butelce prawie wrze, wcale nie gasząc pragnienia, a obite pośladki zaczynają dopominać się o postój. W samo południe wszystko zamiera zdając się falować w oparach gorącego powietrza, drgając jakby w konwulsjach poprzedzających śmierć z odwodnienia.

Spokój przerywają wielbłądy, które zaczynają ryczeć, pokładać się na ziemi, głośno coś przeżuwać, sapać. Po trzech godzinach nic nie robienia wsiadamy ponownie na nasze długonogie „rumaki” i w takt równomiernie chwiejącego rytmu nadawanego przez zwierzęta, podążamy w stronę piaszczystej pustyni... Krajobrazy stają się coraz bardziej orientalne – stare kazby, wioski ulepione z gliny, pola poprzecinane prymitywnymi kanałami melioracyjnymi, w oddali szare góry oraz niestety, towarzyszące nam co jakiś czas obdarte miejscowe dzieci biegnące za karawaną i dopominające się o jednego dirhama lub długopis.

Gdy robi się ciemno przewodnicy zapalają naftową lampę, rozpalają malutkie ognisko, na którym gotują wodę na wędzoną, przepyszną herbatę, w namiocie obierają warzywa. Przygotują z nich narodową potrawę marokańską jaką jest tajine, w przerwach zaczynają śpiewać wybijając takt na kanistrach z wodą i uderzając wałkiem w talerz. Efekt jest zaskakująco melodyjny i donośny. Koncertowi towarzyszy stukot przewracanych szklanek przez jednego z wielbłądów, który wykazuje ogromną niesubordynację i ciągle ucieka lub zaciekawiony zagląda nam przez ramię.

Nagle zjawia się nie wiadomo skąd grupa Tuaregów - zwanych niebieskimi ludźmi pustyni, gdyż noszą charakterystyczne błękitne szaty. „Rozkręcają” imprezę przy ognisku. Posiłek mija w miłej atmosferze, dopiero później przywództwo obejmuje ubrany na biało Marokańczyk i gada bez żadnej przerwy parę godzin. W środku nocy budzi nas męcząca duchota, silny wiatr oraz krążące wokół tumany piasku. Znajdujemy się po prostu w samym środku szalejącej pustynnej burzy! Zasnute gęstą ciemnością niebo, huczące rozszalałe powietrze rzucające we wszystko co stoi na jego drodze mniejszymi i większymi kawałkami skał, kamykami oraz chyba najbardziej drażniącym drobniutkim piaskiem wbijającym się w każdy nawet najmniejszy nieosłonięty milimetr ciała, wdzierającym się w oczy, usta, gardło, zatykającym drogi oddechowe. Zawijamy głowy szalami otrzymanymi przed eskapadą i dopiero wtedy jesteśmy w stanie zasnąć. Budzimy się niemile obklejeni piaskiem.

Rano przybywamy do pierwszego na naszej trasie „atlantyckiego” nadmorskiego kurortu. W nozdrza wdziera się jeszcze nie spotykany w Maroku zapach złowionych rekinów, muren, sardynek, słonego wiatru, ostrej świeżości spienionej wody... do uszu docierają złowieszcze krzyki mew... przybyliśmy nad Ocean Atlantycki, w obszar chłodniejszego i bardziej wilgotnego powietrza

Jedziemy wzdłuż nowo wybudowanej lecz jeszcze nieczynnej autostrady, która ciągnie się prawie wzdłuż całego marokańskiego północnego wybrzeża atlantyckiego i niedługo zostanie udostępniona... a wtedy nadmorskie osady przeżyją prawdziwy zalew turystów z najbliżej położonej Francji czy Hiszpanii. Ze świecą w ręku trzeba będzie szukać egzotycznego, dawnego Maroka

Strona:  « poprzednia  1  2  3  4  5  [6]  7  następna »