artykuł czytany 2106 razy

Z uwagi na opłakany stan finansów inne muzea postanowiłam pozostawić historykom, ja jestem tylko turystką, więc idę w stronę Opery, spróbuję dostać się do środka, a nuż uda się zobaczyć słynną kurtynę Siemiradzkiego?

Wchodzę. Czuję się nieco niezręcznie, ale w najgorszym razie ktoś mnie nieuprzejmie wyprosi. Jest ochroniarz – z miną „zdychającego kota” grzecznie pytam, czy można popatrzeć na wnętrza? I nagle widzę szeroki uśmiech – ależ proszę! No dobrze, powiedział po ukraińsku, ale szeroki zapraszający gest nie mógł znaczyć niczego innego. Szerokie schody, wokół purpura i złoto, wspaniałe freski na suficie. Stoję z zadarta głową, kręcę się wszędzie szukając lepszych ujęć i nagle dzwonek – antrakt! Wokół mnie pojawiają się pięknie ubrane pary, a ja w postrzępionych dżinsach i nieco przybrudzonej bluzie... Hmm... Chyba pora wyjść. Rzucam okiem na widownię, ale kurtyny brak, przedstawienie jeszcze potrwa :(

I to byłoby tyle pierwszorazowych wrażeń, pozostało podsumowanie owych dni. Wybaczcie Państwo, że pozwolę sobie przytoczyć wiersz, napisany przez Andrzeja Szczepkowskiego, ale te kilka wersów najlepiej oddają wrażenia i tęsknoty, jakie pozostają we wrażliwych sercach po wizycie w mieście Lwa:

Strona:  « poprzednia  1  2  3  4  5  6  7  8  9  10  11  [12]