Rosja Polarna 2008

Główną częścią projektu jest wyprawa w tereny znajdujące się za kołem polarnym na terytorium Rosji. Zarówno w części europejskiej (Półwysep Kolski), jak i w części azjatyckiej (Półwysep Jamał). Trasa zaplanowana jest w taki sposób, aby w maksymalny sposób wykorzystać czas spędzony na terytorium Rosji. Głównym punktem wyprawy jest Półwysep Kolski, Półwysep Jamał i Ural Polarny. Tam spędzimy najwięcej czasu. Odwiedzimy również duże ośrodki miejskie – Murmańsk, Siewieromorsk, Apatity (Płw. Kolski), Workuta, Salechard, Labytnangi (Ural Polarny, Płw. Jamał) i miejsca praktycznie bezludne – masyw górski Chibiny (Płw. Kolski), Ural Polarny i Płw. Jamał. W trakcie przemieszczania się z punktu do punktu będziemy zatrzymywać się w miejscach cennych ze względów historycznych i kulturowych. Dotyczy to głównie trasy z Sankt-Petersburga do Murmańska. Po drodze odwiedzimy najstarsze i najcenniejsze zabytki i ośrodki kultury prawosławnej – Klasztor Walaamski na wyspie Walaam na jeziorze Ładoga, najstarsze cerkwie drewniane na wyspie Kiży na jeziorze Onega i klasztory (w czasie ZSRR łagry) na Wyspach Sołowieckich na Morzu Białym. Po drodze z Chanty-Mansyjska do Salechardu będziemy dokumentować zmiany zachodzące w roponośnym sercu Rosji. Zatrzymamy się w miejscowości Bieriezowo. Tutaj postawiono pierwsze na Syberii szyby naftowe. Tutaj również odkryto najstarsze osady ludności na Północnej Syberii. Zarówno Chanty-Mansyjsk, jak i Salechard to tzw. miasta Gazpromu. To właśnie tutaj możemy zobaczyć najnowocześniejsze w Rosji lotniska, szkoły i przedszkola. W okolicach Workuty odwiedzimy pozostałości po największych łagrach Związku Radzieckiego i zapoznamy się z sytuacją panującą w miastach powstałych na bazie zamkniętych koloni. Ural Polarny to główna część wyprawy. Tam zamierzamy wejść na górę Ngetenape – 1338 m. Będziemy kierować się na wschód wzdłuż 68 równoleżnika. Odwiedzimy stanowiska koczowniczych ludów rosyjskiej północy – Chantów i Nienców. Zejdziemy z prosto wytyczonej trasy aby zobaczyć lodowce odkryte dopiero w 60-tych latach XX wieku. Na wschodnim pogórzu spłyniemy pontonem kupionym w Workucie po rzece Bajdarata, która jest granicą między Europą i Azją (i najdalej na wschód wysuniętą częścią kontynentalnej Europy), do Morza Karskiego skąd wzdłuż tzw. „Trasy Jamalskiej” (nieoznaczoną na żadnych mapach linią kolejową budowaną przez więźniów) wrócimy do Labytnangi. Stamtąd, przez Moskwę i Kijów wrócimy do Polski. Całość będzie dokumentowana fotograficznie. Codziennie prowadzimy dziennik.

Naszym celem jest zebranie jak największej dokumentacji o Rosji współczesnej oraz udokumentowanie ocalałych pozostałości po Sowieckim Imperium – łagrach, obozach, bazach wojskowych, bazach geologów na dalekiej północy. Bardzo zależy nam na odwiedzeniu tzw. czumów – miejsc przebywania rdzennych ludów Północy – Chantów i Nienców. Tym bardziej, że obie te mniejszości zanikają w sposób naturalny – mieszając się z ludnością Rosyjską. Pośrednim celem jest zebranie informacji o stanie infrastruktury turystycznej (o ile taka istnieje), cenach, możliwościach przemieszczania się i transporcie w ogóle.

Trasa wyprawy:

Etap I:

Brześć – Petersburg – Prioziersk – Wyspa Walaam na jeziorze Ładoga – Sortawala – Pietrozawodsk – Wyspa Kiży na jeziorze Onega – Pietrozawodsk – Murmańsk – Apatity – Kirowsk – Masyw górski Chibiny – Apatity – Biełomorsk – Wyspy Sołowieckie.

Etap II:

Archangielsk – Wołogda – Perm – Surgut – Chanty-Mansyjsk – Bieriezowo – Salechard – Labytnangi – Sejda – Workuta – Chalmer-Ju

Etap III:

Masyw Uralu Polarnego – rzeka Bajdarata – brzeg Morza Karskiego – tzw. ‘Trasa Jamalska’ – Labytnangi – Moskwa – Kijów – Warszawa.

Kilkanaście tysięcy kilometrów pociągami.
Tysiąc kilometrów transportem wodnym morskim i śródlądowym, w tym po jednej z największych rzek kontynentu azjatyckiego.
Ponad 300 kilometrów pieszo w górach za kołem polarnym i po surowej tundrze.
Równo 100 kilometrów pontonem po tundrowej rzece – Bajdaracie, będącej granicą Europy i Azji.

Uczestnicy



Kamil Otocki – jeszcze student Instytutu Rusycystyki Uniwersytetu Warszawskiego, lektor języka rosyjskiego w szkole języków obcych i selekcjoner w jednym z warszawskich klubów. Pochodzi z Terespola nad Bugiem. Od 16 roku życia podróżował samotnie po Białorusi, potem Ukrainie, teraz razem z żoną po Rosji. Niedoszły teolog, stąd etap sakralny podróży – Klasztor Walaamski, cerkwie na Kiży i Klasztor Sołowiecki. Pasjonuje się historią i geografią ZSRR (dlatego na trasie podróży znalazły się byłe łagry) i kartografią. Uwielbia mapy topograficzne, których ma ogromna kolekcję. Nie rozstaje się z aparatem, statywem i dobrą książką o Rosji. Uwielbia ‘taranku’ i ‘Baltiku piatiorku’:)

Asia Otocka – uwielbiana przez studentki wykładowczyni Katedry Języków Specjalistycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Doskonale zna angielski, który mogła szlifować na studiach w Stanach, i rosyjski wpojony jej przez kadrę Instytutu Lingwistyki Stosowanej UW. Pomimo tego ze była w Ameryce, Afryce i Europie zachodniej, Rosja pozostała miejscem najczęściej przez nią odwiedzanym. Uwielbia wykwintną kuchnie i dlatego, w przeciwieństwie do męża, nienawidzi suszono-solonej ryby:) Ale surowe, świeże mięso bajkalskiego lipienia i omula, z sokiem z cytryny, mogłaby zajadać całymi tygodniami. Sama, zresztą, też świetnie gotuje, chociaż tym w podróży zajmuje się mąż:) Jej ulubionym zajęciem w czasie wypraw jest wskakiwanie do dobrego, ciepłego, puchowego śpiwora po dniu pełnym przygód :)

Sponsorzy i patroni